Vedalar..

Değer veriyordu ona, çünkü bir ışık görüyordu. Derinlerinde yanan bir ışık..

Kalbini istiyordu ondan nankörce, alamayacağını bilse de..

Bunları düşünürken kalbinin hırsızı belki en acı kelimelerden birini fısıldadı kulağına;

"Au revoir"

Şu vedalar ne zordu..

Sana da hoşçakal diye fısıldadı adam. Sanki onun umrundaymış gibi..

Şimdi ne yapacaktı peki?

Kendi tekrarını yazıyordu, ışık bir sönüp bir yanıyordu, neye inanmak isterse ona inanıyordu..

Onun da derininde bir ışık sönmüştü, hissediyordu..

Rotasını planladı iskelesi belirsiz bu sonsuz yolda..

Bulamayacağını bile bile, sadece denemek uğruna..